પછવાડે એક જૂનું ઘર હતું. આઘે,સમયના હાથોમાં ઢળી ગયેલું,તૂટી ગયેલું,દિવાલ પર લીલો કાદવ ચડેલો,અને છતમાંથી દર વર્ષે એકાદ કડકો પડી […]

કોઈ ચાલીને ગયો,કેટલી વાર. કોઈ પાછો ફર્યો નહીં,કેટલી વાર. ન્હાવાનું પાણી ઉકળતું રહ્યું રોજ, જમવાની થાળી ગોઠવડાવી,કેટલીવાર  ધોયેલા કપડાં ફરી

ઘરનાં અંદરથી જ તાળાં બંધ રહે, એ ઘરો શાંત હોય છે.પણ અંદર કેટલાંક દબાય ગયેલા શબ્દો હજી ઘૂમતાં હોય છે.

હમણા હમણાં મને કોઈ પૂછતું નથી, હા, વાત બધા કરે છે, પૂછતું કોઈ નથી. રોજ ખેતરે જાવ છું,રોજ પાછો આવું

હું રોજ રોજ થોડો થોડો ઓગળી રહ્યો છું, લોકો કહે હું બહુ શાંત થય ગયો છું. હા, હું શાંત છું,

ઉંદરના બનાવેલા દરમાં એક પથારી,એ પથારીમાં મોઢું ઢાંકીને સૂતો રહેતો કાકીડો, અને એક ખૂણામાં દીવાલના ખાડામાં પડી રહેતી શરમાળ ગરોળી

એ દિવસ પણ એવો જ હતો! ઘરનો દરવાજો હંમેશાની જેમ બંધ હતો. બહાર ઓટલાં ઉપર બેઠું હૃદય ધબકતું હતું. અને

“એક દિવસ હું પણ ‘મા’ બનીશ.”એક જ વાત મનમાં હતી. પત્ની થઈ ત્યારે પહેલી રાતે મેં એના શ્વાસોની વચ્ચે એક

(પાત્ર: મધ્યવયની સ્ત્રી. ઘરના અંદરના ખૂણે બેઠેલી, પોતાના અંદર ગુમ થઈ ગઈ છે.) ઘર આખું છે, બધું યથાવત છે. ફ્રિજમાં